12-гадовы Аляксей Маёраў: Ці магу я дабіцца большага, чым Глеб? Канечне!

— Учорашні дзень, верагодна, стаў самым шчаслівым у вашым жыцці? 

— Адным з такіх — гэта дакладна. Вельмі рады апынуцца ў «Рэале». 

— Калісьці вы казалі, што ваш любімы гулец — Ліянэль Месі, а гуляць заўсёды марылі ў «Барселоне».

— Месі так і застаецца любімым футбалістам. І калі б ён выступаў за «Рэал», то я марыў бы апынуцца ў гэтым клубе. Аргентынец заўсёды будзе для мяне прыкладам таго, як можна гуляць у футбол. 

Мне падабаецца яго стыль, імкнуся паўтараць яго рухі. І ўвогуле паспрабаваць прайсці тую дарогу, якую прайшоў ён. Думаю, што «Рэал» — гэта месца, якое больш за ўсё падыходзіць для ўвасаблення маёй мары. 

— Пасля падпісання кантракту з мадрыдцамі многія будуць баяцца, што грошы сапсуюць юнага футбаліста. Як псавалі вялізную колькасць маладых талентаў…

— Я займаюся толькі футболам, а ўсімі астатнімі справамі — мой бацька. Прызнаюся, нават не ведаю ўсіх дэталяў кантракту. Думаю, што і не павінен іх ведаць. Я люблю футбол і разумею: каб нечага дасягнуць, трэба аддавацца гульні цалкам і не забіваць галаву нічым іншым.

Павялічыць

— Вы з татам адпрэчылі прапановы вядучых расійскіх футбольных акадэмій і выбралі Іспанію, што, вядома, не здзіўляе. Але ў чым адрозненні?

— Іншы футбол, больш правільны, ці што. У Расіі любяць аб'ёмных і фізічна моцных хлопцаў, якія могуць шмат бегаць, біцца і змагацца на кожным участку поля. А ў Іспаніі гуляюць у футбол. 

Дзейнічаем хутка, гуляем наперад, заблытваем абарону нестандартнымі хадамі і атрымліваем задавальненне ад гульні. 

— Іспанцы — яны якія?

— Расслабленыя, нікуды не спяшаюцца. Павольныя і крыху лянівыя ў звычайным жыцці. Але ў футболе, вядома, разбіраюцца. Я хутка знайшоў з хлопцамі агульную мову. 

Я ў Каталоніі быў капітанам усіх каманд і прывык матываваць партнёраў, каб яны аддаваліся гульні па максімуме. 

— Прама скажам, нетыповае выказванне для беларуса. Звычайна ў ролі матыватараў мы не выступаем, больш прыслухоўваемся.

— Мусіць, гэта таму што людзі не вельмі добра ведаюць мову. Але мне іспанская далася лёгка, таму ніякіх праблем у камунікацыі ні на поле, ні за яго межамі не адчуваю. 

— А як хлопцы паставіліся да таго, што камандзір на поле ў іх замежнік?

— Нармальна. Канешне, спачатку было такое, маўляў, чаго ты там, рускі… Але потым гэта прайшло. 

— Па ходу іспанцы не ў курсе, што вы беларус.

— Заўсёды блытаюць. Тут няма такога паняцця, як беларус і Беларусь. Вось пра Расію і Украіну яны дакладна ведаюць. 

— Але ж Аляксандр Глеб гуляў у «Барселоне», і юныя каталонскія футбалісты павінны пра яго ведаць.

— Неяк так атрымлівалася, што мы ніколі пра гэта не гаварылі. 

— Ваш мінскі трэнер Андрэй Доўнар сцвярджаў, што Аляксей Маёраў можа дамагчыся большага, чым Глеб толькі таму, што валодае прыроджаным лідарскім характарам. Ці згодныя з гэтым сцвярджэннем?

— Так, безумоўна. 

— Але адкуль у вас узяўся такі характар?

— Думаю, што ад таты. Мы з ім шмат у чым падобныя.

Адразу вырашылі: калі займаемся нечым, то гэта трэба рабіць якасна і прафесійна. Не так, што прыйшоў, патрэніраваўся і ўсё. Трэба ставіць мэты і ісці да іх.

— Раскажыце пра свайго мэтанакіраванага тату.

— Для мяне ён найлепшы. Ён майстар спорту па многіх відах, заўсёды бачыць мэту, выдатны матыватар. Хаця мяне асабліва матываваць не трэба, таму што мы з ім заўсёды глядзелі ў адным кірунку. Ну, і зноў жа ён бярэ на сябе вырашэнне ўсіх бытавых і дзелавых пытанняў.

Павялічыць

— Мяркуючы па вашаму Instagram-акаўнту, вы ідзяце да мэты 24 гадзіны ў суткі… 

— Так і ёсць. Трэніруюся, я, адпачываю і зноў трэніруюся. Мне не падабаецца бавіць час без футбола. Трэніруюся і ў вольны час таксама. Гэта ўжо звычка. 

— А як жа вучоба?

— Я вучыўся ўвесь гэты час і, вядома, буду працягваць і ў акадэміі «Рэала». У мяне з гэтым праблем няма. Іспанскі, як ужо казаў, вывучыў хутка, пачаў рабіць гэта яшчэ ў Мінску па відэа. 

Зараз вучу яшчэ і англійскую. У школе я лепш за ўсіх на ёй размаўляў. Мне замежныя мовы лёгка даюцца — гэтак жа, як і матэматыка. Сярэдні бал — дзесьці 8-8,5. 

— Цікава, як вы з татам адзначыце падпісанне кантракту з «Рэалам». Наперадзе паход у лепшы рэстаран Мадрыда?

— Не ўпэўнены, што наогул будзем нешта адзначаць. Мы ж разумеем, што гэта толькі першая прыступка і нам трэба яшчэ вельмі шмат працаваць, каб нечага дасягнуць. 

— А ці ведаеце вы, што ваш дзядуля Аляксандр Кісцень забіў больш за ўсіх галоў за «Дынама» ў чвэрцьфінальных матчах еўракубкаў? Шкада, праўда, што для флагмана беларускага футбола гэтая стадыя нязменна аказвалася апошняй.

— Так, я ў курсе, што мой дзядуля быў выдатным гульцом. Напэўна, вы хочаце спытаць, ці збіраюся я перасягнуць яго дасягненне? Так — думаю, што дзядулю пра гэта было б прыемна даведацца. Тым больш што ў «Рэала», пры ўсёй павазе да мінскага «Дынама», шанцаў выйграць еўрапейскі трафей усё ж такі заўсёды будзе больш…

• 20
• 1
• 0
• 1
• 0
• 0
• 0
• 1