У пракат выходзіць «Дж. Эдгар» Клінта Іствуда.
У пракат выходзіць «Дж. Эдгар» — фільм Клінта Іствуда, у якім Леанарда ды Капрыа іграе стваральніка і нязменнага дырэктара ФБР.
Дзесяцігоддзямі
кожны новы прэзідэнт ЗША падумваў аб тым, каб рэфармаваць створанае Джонам Эдгарам Гуверам (Леанарда ды Капрыа), Федэральнае бюро расследаванняў, а кіраўніка ведамства адправіць у адстаўку. І да кожнага новаабранага Гувер адпраўляўся з тэчкай, якая змяшчае нешта, апублікавання чаго прэзідэнты не жадалі.Зрэшты, сакрэтныя тэчкі дазвалялі захаваць пасаду, але не маглі выратаваць імідж паранаідальнага змагара з камуністамі. Так што дзесьці ў сярэдзіне
Першае успамін — выбухі, зладжаныя анархістамі ў 1919 годзе.
Адна з мішэняў — генеральны пракурор, у офісе якога працаваў малады Джоні Гувер.
Некампетэнтнасць паліцыі, сумная адсутнасць навуковай базы ў практыцы правядзення расследаванняў і чырвоная пагроза вызначаць далейшую траекторыю героя стужкі.
Апынуўшыся на чале ведамства, Гувер будзе дамагацца пашырэння яго паўнамоцтваў: першапачаткова агентам не належала мець зброю, яны не маглі арыштоўваць. Яшчэ ён выганіць супрацоўнікаў міністэрства юстыцыі з курыльнага пакоя і абсталюе там навуковую лабараторыю:
адной з галоўных ідэяў фікс дырэктара было ўкараненне сістэмы ідэнтыфікацыі грамадзян і злачынцаў па адбітках пальцаў.
Ну і, вядома, ён будзе сачыць за радыкаламі ўсіх масцяў: ад камуністаў да Марціна Лютэра Кінга.
За больш чым 50 гадоў на службе краіне цікаўных фактаў у біяграфіі амбітнага змагара з унутранымі пагрозамі назапасілася дастаткова, так што рэжысёру Іствуду і акцёру ды Капрыа ёсць дзе разгарнуцца.
Рэфарматар канторы бачыў сябе абаронцам краіны, але не асабліва паважаў закон і не грэбаваў ні праслушкай, ні шантажом.Яго ініцыятывы ў галіне дэпартацыі нядобранадзейных імігрантаў прыйшліся б (і прыпадаюць) да душы цяперашнім правым. Плюс ён быў прымхлівы, невысокі ростам, аўтарытарны, да сарака гадоў жыў з суровай маці (Джудзі Дэнч), якая яго абагаўляла, і так і не ажаніўся.
Ды Капрыа не менш за палову экраннага часу праводзіць у залішнім узроставым грыме і іграе чалавека, вытканага з комплексаў і супярэчнасцяў.
На першым спатканні ён спрабуе пацалаваць сваю будучую верную сакратарку (Наомі Уотс) і тут жа робіць ёй адно з самых недарэчных прапаноў рукі і, здаецца, мозгу — сэрца тут не ў лік.
Сэрцам ён выбірае Клайда Толсана (Армі Хэмер), якога наймае на службу, здаецца,Клайд навучыць Эдгара апранацца з густам і ўсё жыццё будзе побач.з-за аднаго ўмення насіць гарнітур і выпраменьваць упэўненасць.
Уласна, увесь калаўрот з уладнымі паўнамоцтвамі і кабінетам, з балкона якога можна маленькім фюрэрам вітаць прэзідэнцкія картэжы, са з’яўленнем гэтага чалавека становіцца фонам для жывапісання адносінаў двух мужчынаў.
Пра якую гісторыі барацьбы з ўяўным і рэальнымі ворагамі грамадства можа ісці гаворка пасля наступнай сцэны?
Малады чалавек, які, згодна з сабраным на яго дасье, «не цікавіцца жанчынамі», глядзіць на свайго боса (а той толькі што прапанаваў яму стаць другім чалавекам у бюро) закаханым, са слязьмі поглядам і кажа: «Толькі абяцай мне, што у добры дзень ці ў дрэнны, у згодзе або ў разладзе — мы ніколі не прапусцім сумесны абед ці вячэру».Вядома, прапусцяць.
Каментары