Расія цэлілася і ў Беларусь, калі прымала жорсткія санкцыі супраць Украіны і забараняла экспарт расійскай нафты і нафтапрадуктаў у гэтую краіну, лічаць некаторыя расійскія эксперты.
Дырэктар Фонду нацыянальнай энергетычнай бяспекі Канстанцін Сіманаў і інтэрв'ю «Коммерсанту» выказаў здагадку:
«Магчыма, гэта з'яўляецца чарговым крокам, нацэленым на новыя ўдары менавіта па Мінску. Калі гэта так, далей пойдуць заявы на тэму, якія яны дрэнныя, што пастаўляюць нафтапрадукты на Украіну, хоць яна [Беларусь — рэд.] гэтага асабліва і не ўтойвае, у афіцыйнай статыстыцы ўсё закладзена. Недзе 40% паставак ідуць з Беларусі, і іх страта стане вялікай праблемай для Украіны. Хоць рынак нафты дастаткова гнуткі, гэта ўсё ж такі не прыродны газ, знайсці альтэрнатыву значна прасцей, хоць зразумела, што гэта запатрабуе нейкага часу, пераналадкі.
Так што тут насамрэч б'юць першапачаткова не па Украіне, а, хутчэй, па Беларусі».
«Калі ўзгадаць усю гісторыю нашых «выдатных» адносін з Беларуссю ў апошнія месяцы, то можна меркаваць, што гэта чарговая прэамбула: спачатку мы ўводзім забарону на пастаўкі нафтапрадуктаў на Украіну, потым патрабуем, каб Беларусь таксама спыніла пастаўкі, інакш мы спынім пастаўкі нафты», — кажа Сіманаў «Взгляду».
Пра тое, што з экспартам нафтапрадуктаў з Беларусі ва Украіну могуць узнікнуць праблемы, паведамляюць таксама «Вести Экономика».
«Паводле міжурадавага пагаднення Беларусь атрымлівае з Расіі нафту па цэнах расійскага ўнутранага рынку і павінна вяртаць увесь бензін на расійскі рынак (акрамя свайго спажывання). Але гэта пагадненне не выконваецца. Частка бензіну сыходзіць на рынак Украіны», — паведамляе Рустам Танкаеў, вядучы эксперт Саюза нафтапрамыслоўцаў.
«Вести Экономика» адзначае, што беларускія НПЗ працуюць на расійскай сыравіне, якую цяпер нельга прадаваць Украіне.
«Улічваючы пагаршэнне стасункаў з Аляксандрам Лукашэнкам, пастаўкі дызпаліва, якое выпрацоўваецца з расійскай нафты, праз Беларусь, таксама будуць калі не перакрытыя, то прыціснутыя», — сказаў у інтэрв'ю выданню Украина.ру расійскі эканаміст Міхаіл Дзялягін.
Каментары