Праблемы са страваваннем могуць сігналізаваць аб набліжэнні хваробы Паркінсана — вучоныя
Вынікі апошніх даследаванняў паказваюць, што больш высокая рызыка захварэць на хваробу Паркінсана ў тых, хто мае праблемы кішэчніка.
Як паказала даследаванне, вынікі якога апублікаваныя ў інтэрнет-часопісе Брытанскага таварыства гастраэнтэролагаў Gut, запор, гастрапарэз, дысфагія паказалі спецыфічную сувязь з хваробай Паркінсана.
Навукоўцы адзначаюць, што ранейшыя даследаванні выявілі ўзаемасувязь паміж захворваннямі страўнікава-кішачнага тракту з хваробай Альцгеймера, інсультам і анеўрызмай галаўнога мозгу. У сваім даследаванні яны хацелі праверыць гіпотэзу аб тым, што такая ж узаемасувязь існуе і ў выпадку хваробы Паркінсана.
Даследчыкі параўналі медыцынскія запісы 24624 чалавек у ЗША з хваробай Паркінсана, 19046 чалавек з хваробай Альцгеймера і 23942 чалавек з цэрэбраваскулярнымі захворваннямі (інсульт, анеўрызма і іншыя).
Пацыентаў з хваробай Паркінсана параўноўвалі з пацыентамі з іншых груп па ўзросту, полу, расе і этнічнай прыналежнасці, а таксама працягласці дыягназу. За аснову параўнання бралася частата страўнікава-кішачных захворванняў за шэсць гадоў да пастаноўкі дыягназу.
Яны таксама параўналі медыцынскія запісы ўсіх удзельнікаў даследавання, у якіх было дыягнаставана любое з 18 захворванняў кішэчніка, з тымі, у каго не было канкрэтнага захворвання на працягу пяці гадоў, каб убачыць, у колькіх з іх развілася хвароба Паркінсана ці іншыя неўралагічныя расстройствы.
Абодва параўнання выявілі больш высокую рызыку дыягназу хваробы Паркінсана ў пацыентаў з праблемамі кішэчніка. У асоб з запорамі, цяжкасцямі глытання (дысфагіяй) і гастрапарэзам, пры якім ежы патрабуецца больш часу для перамяшчэння са страўніка ў тонкую кішку, імавернасць развіцця хваробы Паркінсана на працягу пяці гадоў да пастаноўкі дыягназу была больш чым у два разы вышэйшай. Сіндром раздражнёнага кішэчніка без дыярэі павялічваў рызыку на 17%.
Было выяўлена, што функцыянальная дыспепсія (адчуванне пякоткі ці перапаўнення страўніка без відавочнай прычыны), сіндром раздражнёнага кішэчніка з дыярэяй, дыярэя і нетрыманне кала таксама часцей сустракаюцца сярод пацыентаў, у якіх развілася хвароба Паркінсана. Але іх нельга лічыць спецыфічнымі толькі для гэтай групы людзей, бо такія ж захворванні таксама былі больш распаўсюджаныя ў пацыентаў, якія пазней мелі хваробу Альцгеймера, анеўрызму ці інсульт.
Тым не менш, як паказала даследаванне, іншыя праблемы з кішэчнікам, такія, як яго запаленчыя захворванні, не павялічваюць імавернасць развіцця хваробы Паркінсана. Імавернасць развіцця хваробы Паркінсана была ніжэйшай і ў пацыентаў, якім выдалілі апендыкс.
Навукоўцы адзначаюць, што вынікі даследавання «патрабуюць пільнасці» адносна праблем з кішэчнікам у пацыентаў, якія маюць павышаную рызыку захворвання хваробай Паркінсана. Разуменне таго, як і чаму праблемы з кішэчнікам узнікаюць на ранніх стадыях хваробы Паркінсана, можа палепшыць сімптомы і нават запаволіць ці спыніць прагрэс захворвання шляхам ранняга выяўленне і лячэння хваробаў кішэчніка.
Чытайце яшчэ:
Што можна зрабіць, каб палепшыць здароўе кішэчніка
Як мільярды мікраарганізмаў у кішэчніку могуць умацаваць ваша псіхічнае здароўе
Каментары