«U Biełarusi adbyvajecca Revalucyja paradku»

U Biełarusi adbyvajecca nie «karanavirusnaja revalucyja», jak pisali niekatoryja zamiežnyja ŚMI, nie «tapačnaja», nie «biełaja».

U Biełarusi adbyvajecca Revalucyja paradku.

Narod, jaki padčas dvuch sutak vuličnych bajoŭ, nie im raźviazanych, nie raźbiŭ nivodnaj vitryny i nie spaliŭ nivodnaha aŭto, ludzi, jakija pierad tym, jak stać na łaŭku, kab było lepš vidać, zdymajuć abutak, biełarusy, jakija i na pratestnych akcyjach chodziać tolki na zialonaje śviatło i prybirajuć za saboj śmiećcie, — usie, jak adzin, paŭstali suprać taho, chto akunuŭ krainu ŭ brud biezzakońnia, chłuśni, biaźmiežža, hvałtu i teroru.

Suprać taho, chto vybudavaŭ sistemu, jakaja žyvie i pracuje nie pa zakonie, a pa paniaćciach.

Suprać taho, dla kaho padman, chłuśnia i kidałava — nie niešta niešarahovaje, ale častka ładu žyćcia.

Suprać taho, dla kaho adzinym sposabam dyjałohu źjaŭlajecca hvałt, a z čužymi dziećmi možna tak: «adkrucić ščaniuku hałavu».

Ciaham doŭhich hadoŭ tolki lanivy nie nazyvaŭ biełarusaŭ bajaźlivymi, maładušnymi. Nienavidžu «a ja ž kazaŭ», ale daviadziecca: zaŭsiody pisaŭ pra toje, što biełarusy i paŭstanuć, i ŭsio źmieniać, i pakažuć i mužnaść, i advahu, i siłu tady, kali na svaje vočy ŭbačać, jak ich padmanuli.

I ŭ hety raz my ŭbačyli, jak heta adbyvajecca, nazirajem za hetym i ŭdzielničajem u hetym.

Biełarusy pa zakonie pajšli ŭ vybarkamy — ich nie puścili. Biełarusy pa zakonie pajšli ŭ naziralniki — ich prakinuli. Biełarusy pa zakonie prahałasavali — ich padmanuli.

I biełarusy paŭstali. Jany skazali: paradak — heta nie mohiłkavaje maŭčańnie pad nahladam viertuchajaŭ, pad hvałtam i biezzakońniem pa paniaćciach. Paradak — heta zakon, pavaha, dyjałoh, luboŭ i salidarnaść.

Suprać ich kinuli źviarjo, raźviazaŭšy vuličnuju vajnu. Pazbavili suviazi, źbili i rasstralali. Ale ŭ naroda akazałasia stolki mužnaści, kolki nie čakaŭ ubačyć nichto. I narod nie spyniŭsia, idzie dalej, pry hetym ni ŭ čym, ni na milimietr nie parušajučy nie tolki zakon, ale i elemientarny paradak na vulicach.

Mnohija, pakul my žyli pry łukašyźmie, u sercach kazali: «Soramna žyć u hetaj krainie».

Praz soram, bol i časam adčaj my pryjšli, narešcie, da honaru. Da času, kali nie možna, a treba hanarycca saboj, svaimi siabrami, ziemlakami i navat vorahami, kali hetaja varožaść — nie palityčnaja.

Cudoŭnaja kraina, dzivosny narod, cudoŭnaja nacyja!

Žyvie Biełaruś!

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0