Дзень Перамогі нарэшце стаў нашым. Нашым! Піша Уладзіслаў Фіцнэр.
Калі прыглядзецца, то можна заўважыць, што Дзень Перамогі даўно ўжо не з’яўляецца тым святам, якім ён быў спачатку. Вядома, можна сказаць, што папулярнасць, актуальнасць і народная да яго любоў гэта рэчы, якія і робяць свята жывым, а ўсё жывое мае тэндэнцыю да зменаў і развіцця. Але Дзень Перамогі — свята настолькі жывое, што за 68 гадоў існавання яно здолела нават троху эвалюцыянаваць.
З’явілася свята пасля Указа Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 8 мая 1945 года, і было аб’яўлена выхадным днём. Аднак ненадоўга — у 1948 годзе гэты дзень абвяшчаюць працоўным.І толькі праз дваццаць гадоў, у 1965-м, Перамогу зноў святкуюць па поўнай праграме, і 9 мая ўжо надоўга робіцца выхадным днём. Таксама, упершыню з 45-га года праводзіцца парад на Краснай плошчы. Дарэчы, парады ў гонар Перамогі ў СССР пачалі праводзіцца менавіта з 1965 года.
Гэта ўсё змены «адміністрацыйнага» характару, цікавыя, напэўна, толькі тым, хто захапляецца гісторыяй. Але ж ёсць яшчэ змены зусім іншыя, якія адбыліся з самай важнай часткай любога свята — людзьмі, якія гэтае свята адзначаюць, і іх да гэтага свята стаўленнем.
Перамены адбыліся нетаропка, плаўна, амаль што незаўважна, такім жа чынам, якім сыходзілі на той свет ветэраны. Паціху. Пераемнасць пакаленняў як яна ёсць адбілася менавіта ў Дні Перамогі. Мы ўзялі гэтае свята, нібы камізэльку, і прымерылі на сябе. І нам спадабалася.
Гэта раней Дзень Перамогі быў іхнім, ветэранскім. Яны шпацыравалі па вуліцах, пабліскваючы ўзнагародамі, іх можна было сустрэць у парках, скверах, кафэ. Звычайныя на першы погляд старыя, пра якіх, каб не медалі, ніколі і не падумаў, што вось яны героі, перад тваімі вачыма.Выпіваюць, ядуць. Пасміхаюцца. Зрэдку плачуць. Нічым ад нас, акрамя ўзросту і не адрозніваюцца, такія ж людзі: рукі, ногі, галава. Але ж было ў гэтых людзях — ці можа не ў саміх нават людзях, а проста ў іх прысутнасці — нешта такое, ад чаго было зразумела, чыё сёння свята. Вялікае свята, сапраўды вялікае. Як і гэтыя людзі.
А зараз іх амаль што і не засталося.
І Дзень Перамогі нарэшце стаў нашым.
Нашым!
І мы паводзім сябе так, нібыта ён сапраўды нам належыць.
А чаму ж не? Дзень Перамогі — гэта весела, лічым мы. І ўсё навокал, пачынаючы ад аўтамабіляў і заканчваючы гарэлачнымі бутэлькамі, аздабляем бессэнсоўнымі георгіеўскімі стужкамі.А яшчэ можна наляпіць на машыну надпіс «На Берлін!», ці нешта больш пазітыўнае, накшталт: «Брудны танк у баі не бачны». А чаму ж не? Дзень Перамогі — гэта прыкольна! І-ха!
Ці што, не падабаецца? Дык можа ты не патрыёт?
,Гонар з цягам часу непрыкметна змяніўся ганарлівасцю, нярэдка гучнай, крыклівай.Менавіта ў Дзень Перамогі, мы, як ніколі, паважаем і шануем саміх сябе, і як нацыю, і як асобу. А як жа не шанаваць, калі, хоць і 70 гадоў таму, мы ўсё ж такі здолелі, змаглі, вытрывалі. Хіба ж мы сёння не маем права на гонар, парады і гучныя словы? Чаму ж не?
Бо гэта ж мы перамаглі! Мы! Мы!
Але ж гэта не мы. Гэта яны.
Дзякуй ім.
Цяпер чытаюць
За забойства чалавека ў ІЧУ Барысава арыштавалі двух зэкаў-рэцыдывістаў і 26‑гадовага міліцыянера Кляшчонка3
Каментары