«Тут сёння размяркоўвалі па атрадах, — цытуе яна ліст Статкевіча ад 4 ліпеня. — Мяне размеркавалі ў 7-ы. На камісіі мне паведамілі, што мая традыцыйная заява ўпершыню не задаволеная. Бо пагрозы ад «кантынгенту» мне няма, што я і сам ведаю. А пагрозу ад супрацоўнікаў МУС яны не прызнаюць. Але ж мой досвед сведчыць пра супрацьлеглае. Таму, каб не ставіць пад пагрозу сябе, сваіх блізкіх і знаёмых, я адмоўлюся «сядзець» з адмыслова падабранымі мне сакамернікамі. Пра што і заявіў на гэтай камісіі.
Ну вось, толькі напісаў гэтыя радкі, як у камеру зайшла група супрацоўнікаў, каб «у апошні раз» прапанаваць мне адмовіцца ад сваёй пазіцыі. Лёгкія на ўспамін.
Я сваёй пазіцыі не мяняю.
Таму мне давялі, што я буду пакараны і буду сядзець у адзіночнай камеры ў выглядзе пакарання. Шчыра кажучы, чакаў гэтага варыянту. Дарэчы, як мне здаецца, калі б я і не пісаў ніякіх заяў, усё роўна да яго справа дайшла б. Толькі часу болей мурыжылі б…»
І вось яшчэ якую храналогію з турэмнага жыцця мужа прыводзіць Марына Адамовіч:
«5-га ліпеня — аб’яўленая вымова,
6-га ліпеня быў пазбаўлены перадачы (адзінай на год, згодна з рэжымам),
7-га ліпеня — адпраўлены ў ШІЗА на восем сутак,
12-га ліпеня — пазбаўлены спаткання,
15-га ліпеня павінен выйсці з ШІЗА.
Верагодна, будзе працяг, як лічыць сам Мікалай…»
