Або нашто нам крутыя мабілкі? Піша Руслан Равяка.
Або нашто нам крутыя мабілкі? Піша Руслан Равяка.
Культ рэчаў валадарыць Беларусяй. Шкодныя звычкі сярэднявечных магнатаў ды азіяцкіх шагаў дасюль не пакідаюць нас. Савецкі рэжым, хаця і сьцьвярджаў адваротнае, замацаваў у нас гэтыя прынцыпы. Ня важна, колькі ты зарабляеш, галоўнае, як ты выглядаеш.
Некалі, у 1996 годзе, калі сярэдні заробак сягаў 50 даляраў, знаёмая галяндка, што пісала дыплёмную працу ў Баранавічах пра суіснаваньне хрысьціянскіх канфэсіяў, распавяла, што найбольш уразіла яе тут. Найперш гасьціннасьць, калі на стол гасьцям (асабліва замежным) выкладаецца ўсё, што ёсьць у хаце; уменьне 95 працэнтаў жыхароў садзіць і капаць бульбу; а таксама аўтамабілі…
– Вы ўвесь час стогнеце, што бедныя, што ў вас малыя заробкі… але на якіх шыкоўных аўто вы езьдзіце?
Я тады змаўчаў, што ў гэтыя дарагія самаходы нават заможныя ўладальнікі лілі танны бэнзін, калі не дармавое калгаснае/вайсковае дызпаліва. У лепшым разе 92-гі перамешваўся з 76-м напалову.
Гэткая паказуха трывае і дасюль. Хто жыў на Захадзе больш-менш доўга, ведае: рэчы мусяць быць прыдатныя табе, а не людзям. Большасьць палякаў і цяпер пры добрых заробках не сьпяшаюцца мяняць свае старыя мабілкі зь зялёнымі манахромнымі дысплэямі. Калі тыя, зразумела, працуюць. У нас жа сотавыя сталіся такой самай рэччу, што вызначае ступень тваёй заможнасьці. Як некалі першыя відэамагнітафоны.
Крутыя мабілкі з FM-прымачамі, лічбавымі камэрамі ды нават падлікоўцамі крытычных жаночых дзён уражваюць сваёй крутасьцю. Але шмат хто з гаспадароў таго тэлефона ледзь-ледзь падтрымліваюць станоўчы балянс, па некалькі разоў даведваючыся пра стан свайго рахунку.
Тое самае датычыць і вопраткі, і ежы, і мэбляў у кватэры… Шмат чаго. Паказуха. У Расеі, кажуць, дайшло да таго, што модна і шыкоўна нават зьбіраць кардонкі-візытоўкі ўрадоўцаў і выбітных асобаў. Некалі гэтым грашылі магнаты і шляхта. Бальшавікі, раўняючы ўсіх, прывялі да таго, што тая загана распаўсюдзілася на ўсё грамадзтва. Нястача простых і патрэбных рэчаў прынесла гэткія наступствы.
У Баранавічах дасюль старыя людзі вам раскажуць байку, як у 1940 годзе, па далучэньні Заходняй Беларусі да БССР, дочкі прыежджых камуністаў (іншых не дапускалі на ўзьяднаныя землі) прыйшлі ў школу на выпускную вечарыну ў начных кашулях з вышыванкамі. Тутэйшыя дзяўчаты жагналіся, мясцовыя хлопцы сьмяяліся. Усходнікі думалі, што гэта сукенкі для балю.
Баранавічы
Цяпер чытаюць
«Ужо там кароў не засталося!»: былы начальнік Качанавай аплаквае стан эканомікі на Полаччыне25
Каментары