Адразу заўвага. Сам сабе я абяцаў забіць у сэрца асінавы кол, калі яшчэ хоць раз
Артыкул Стасі Тэкоўскай «Чаму мне абрыдла быць беларускамоўнай» чакана выклікаў вялікую ўвагу. Усе артыкулы фармата«аёй-аёй» выклікаюць увагу, нягледзячы на той факт, что фабула ў іх аднолькавая. Калі хто не чытаў — гэта усё тая ж самая гісторыя цяжкога і поўнага выпрабаванняў жыцця маладога беларускамоўнага беларуса, галоўная праблема якога ці ў тым, што ён (яна) беларускамоўны, ці ў тым, што астатнія рускамоўныя.
Кожны год дасягае гэтай фазы новае пакаленне няшчасных сентыментальных і вельмі патрыятычных беларускіх дзетак і падлеткаў. Кожны з іх лічыць сваім доўгам перапісаць слова ў слова тое, што да іх пісалі і год таму і дзесяць таму. Аднымі і тымі ж фразамі пра адныя і тыя ж падзеі і спатканні (не выключана) з аднымі і тымі ж рускамоўнымі арганізмамі, якія нібыта не даюць ім спакойна жыць.
Нейкі дзіўны цыкл з кансерваторыяй напачатку і Сібірам напрыканцы.
Дзіцё спачатку даказвае сабе неабходнасць місіянерства на глебе беларушчыны, маральна рыхтуецца да пякельных пакутаў, начытаўшыся артыкулаў сваіх папярэднікаў і выходзіць у свет, гатовае памерці за айчыну але не гатовае жыць дзеля яе. Яны (дзеці) жывуць, пакутуюць, а далей, прыблізна у адзін і той жа час, пагалоўна прыходзяць да высновы, што ўзровень дыскамфорту іхнай жытухі абумоўлены выключна моўным пытаннем. Яны рэзюмуюць: «Я зрабіў усё, што мог. Вы забілі ўва мне беларуса».Яны пачынаюць размаўляць
Сто каментаў. Усе ў роспачы. Кола замыкаецца і час чакае новага «пакалення lаst».Пра што нядаўна таксама тут быў адпаведны тэксцік.
І мала каму з дзяцей прыходзіць у галаву простая думка:
каб не адчуваць дыскамфорт праз беларускамоўнасць, трэба вырашаць з яе дапамогай любыя пытанні, акрамя моўных.Гэта
Колькі людзей за тваё шматпакутнае жыцце наклалі табе ў душу па моўнай прычыне? 5, 6, 7? А колькі цябе пакрыўдзіла праз бытавыя праблемы? 10?20?100?
Але ты памятаеш толькі тых «ідэйных». Бо сам ты нічым, акрамя размоваў
Праблема нашай мовы не ў варожасці рускамоўных. Варожа настроеных рускамоўных, насамрэч, адзінкі і яны не робяць надвор’я. Праблема ў тым, што беларускую мову выбіраюць для сябе як доўгія валасы, касуху, фарбаваную чолку і намаляваную слязу.Выбіраюць, каб выдзеліцца. Выбіраюць некаторыя апатычныя, дэпрэсіўныя, пустыя, злыя, псіхічна няўстойлівыя. Яны становяцца па чарзе эма, панкамі, хіпсцерамі, фанатамі. Яны збіваюца ў гурткі, клубы, суполкі, сайты. Але самае адстойнае ў гэтым — яны пішуць пра тое, як яны расчараваныя ў беларускамоўнасці. Іх настолькі шмат, што яны ствараюць дыскурс. Яны ствараюць інфармацыйныя прычыны. І мы абмяркоўваем іхны дэпрэсіўны унутраны свет як дадзенасць СВАЙГО жыцця.
Вы ведаеце, што парыжская Акадэмія навук ужо амаль 240 гадоў не прымае заяўкі на патэнтаванне вечнага рухавіка?
А вы ведаеце, чаму? Бо, кажучы
Каментары