Здарэнне ў Баранавічах. Мама вяла дзіця ў сад, а прачнулася ў бальніцы
Таццяна Хабібуліна таго, што здарылася, не памятае. Але хоча знайсці і падзякаваць жанчыне, якая дапамагла ёй і яе сыну, піша Intex-press.
У панядзелак раніцай, 10 красавіка, 34-гадовая шматдзетная мама Таццяна ішла са сваім малодшым сынам Маратам па вуліцы Дамейкі на прыпынак. Раптам ёй стала блага.
— Я нават не адчула нейкай нядужасці, млоснасці ці галавакружэння. Проста рэзка адключылася, — распавядае гараджанка.
Прыйшла ў сябе Таццяна ўжо ў бальніцы прыкладна праз гадзіну пасля таго, як яны з сынам выйшлі на вуліцу.
— Я ўбачыла каля сябе моцна напалоханага Марата, які плакаў. Я не разумела, што адбываецца, нічога не памятала, — кажа Таццяна. — Дактары паведамілі мне, што я страціла прытомнасць і ў мяне здарыўся кароткачасовы правал у памяці.
З дапамогай медыкаў і сына Таццяна паспрабавала высветліць, што ж адбылося пасля таго, як яна адключылася. Аказалася, ёй дапамаглі выпадковыя мінакі: хтосьці выклікаў «хуткую», а адна жанчына засталася з ёй і яе сынам чакаць прыезду дактароў.
— Марат распавёў, што ўвесь той час, пакуль ехала «хуткая», незнаёмая жанчына спрабавала падтрымаць яго, супакойвала, што ўсё будзе добра, спрабавала гаварыць і са мной. А я не прыходзіла ў сябе, не пазнавала свайго дзіцяці, сцвярджала, што ў мяне наогул няма дзяцей! — кажа Таццяна.
Як завуць жанчыну, Таццяна не ведае, як яна выглядала — не памятае. Але вельмі ўдзячная ёй «за спагадлівасць і чалавечае стаўленне». Кажа, не ўяўляе, што было б з яе сынам, калі б ён застаўся сам-насам з такой бядой.
— Марат дагэтуль з жахам успамінае гэтую сітуацыю, бо я ніколі не губляла прытомнасць, — адзначае гараджанка. — Хутчэй за ўсё, вельмі моцны стрэс, які я адчуваю апошнія месяцы праз разлад у сям'і, такім чынам адбіўся на маім здароўі…
Таццяна спадзяецца, што жанчына, якая дапамагла ёй і яе сыну, адгукнецца, і ўдасца асабіста ёй падзякаваць.
— Я вельмі кранутая. Чужы чалавек адклаў усе свае справы і, не раздумваючы, дапамог незнаёмцу, не пакінуў у бядзе. Спадзяюся тая жанчына, якая не прайшла міма нас, знойдзецца, і я змагу ёй асабіста сказаць вялікі дзякуй за дапамогу і падтрымку!
Таксама Таццяна выказвае падзяку брыгадзе хуткай дапамогі.
— Дзякуй за тое, што паклапаціліся не толькі пра мяне, але і пра маё дзіця, працягваючы па дарозе ў бальніцу размаўляць з ім і ўсяляк яго маральна падтрымліваць, — кажа жанчына.
Каментары