У гасцях у кандыдата: Віталь Рымашэўскі
Чарговай ахвярай супольнага праекта фатографа «Нашай Нівы» Юліі Дарашкевіч і карэспандэнта «Салідарнасці» Анастасіі Зелянковай «У гасцях у кандыдата» стаў Віталь Рымашэўскі.
Чарговай ахвярай супольнага праекта фатографа «Нашай Нівы» Юліі Дарашкевіч і карэспандэнта «Салідарнасці» Анастасіі Зелянковай «У гасцях у кандыдата» стаў Віталь Рымашэўскі.Выпраўляючыся да яго ў госці, мы, шчыра кажучы, нерваваліся: а раптам не зможам адпавядаць маральнаму абліччу кандыдата ад хрысціянскіх дэмакратаў? Яго жытло ўяўлялася нам ну калі не келляй манаха, то ўжо напэўна сціплым малельным дамком з рэлігійнай літаратурай, шматлікімі іконамі і пахам ладану. Мы памыляліся.
Ідэальны сем’янін
Аднапакаёвая кватэра ў Сухараве нагадвала манаскае жытло хіба што сваімі сціплымі памерамі.
— У нас тут трохі цеснавата, так што праходзьце адразу ў залу, — гасцінна запрасіў нас Віталь.
Мы паслухаліся.
— Знаёмцеся, мая сям’я: жонка Насця і дачка Ева, — прадставіў нам кандыдат сімпатычную дзяўчыну з дзіцем на руках.
Аднагадовая малеча расплылася ў бяззубай усмешцы, убачыўшы незнаёмых цётачак. Паддаўшыся мацярынскаму інстынкту, мы нешта прасюсюкалі ёй у адказ.
Высветлілася, што імя дачцэ кандыдат падбіраў сам. Праўда, спачатку ў сям’і меркавалася, што будзе хлопчык.
— Віталік ужо збіраўся назваць яго Адамам. У гонар Адама Станкевіча, — расказала Насця. — А тут на табе — дзяўчынка!
І ўсё ж Евай дачку Віталь ахрысціў не ў гонар прамаці, а ў гонар сваёй стрыечнай бабулі.
Гэта не адзіны сюрпрыз, які падрыхтавала дачушка свайму бацьку.
— Вось усяго чакаў, але што дачка будзе рудой, нават падумаць не мог! Я светлы, жонка цёмная… Хоць быў у мяне ў родзе хтосьці рудавалосы, — паспрабаваў развеяць усе нашы сумневы Віталь.
Хаця, гледзячы на дзіцячыя фатаграфіі Рымашэўскага, ніхто і не думае сумнявацца ў яго бацькоўстве.
Па ўсім было відаць, што дачку Віталь усім сэрцам любіць.
Ева ж у знак падзякі выселіла тату на кухню — менавіта там у кандыдата цяпер працоўны кабінет.
— Кватэра сапраўды маленькая. Можа, пасля прэзідэнцкіх выбараў падумаем пра пашырэнне, — смяецца Рымашэўскі.
— Ну, там ужо пра жыллё і думаць не трэба будзе, — паспрабавалі мы ўсяліць надзею ў кандыдата. — Дарэчы, а жонка ўжо гатовая ўзяць на сябе функцыі першай лэдзі?
— Вядома, — не задумваючыся, адказаў за жонку Віталь. — Яна ў мяне крыху сарамлівая, але, думаю, дамо рады. Мне здаецца, гэта правільна, калі жонка побач са сваім мужам, суправаджае яго ва ўсіх паездках. І дачка, калі я стану прэзідэнтам, будзе ўвесь час са мной. Хаця не. Дачку на афіцыйныя мерапрыемствы я браць не буду. Хопіць нам аднаго сына.
Дарэчы, Віталь і Насця жанатыя восем гадоў. А знаёмыя нават больш.
— Толькі спадабаліся адно аднаму не адразу, — прызнаецца Насця. — Іскра прабегла пазней. Нават не магу сказаць, у які дакладна момант. Паглядзеў ён на мяне неяк асабліва.
— А як вы паставіліся да таго, што жанчыны назвалі вашага мужа самым сэксуальным кандыдатам? — паспрабавалі мы выклікаць жаночую рэўнасць.— Ну, так і павінна было быць! — апярэдзіў з адказам жонку Рымашэўскі.
Мы пераглянуліся і ўжо было хацелі падзівіцца такой нясціпласці патэнцыйнага кандыдата, але Віталь тут жа растлумачыў:
— Я ж самы малады з усіх. Пасля Міхалевіча. Таму шанцы ў нас і ў астатніх былі няроўныя. Вось я і перамог.
У прысутнасці жонкі мы не рызыкнулі пераконваць Рымашэўскага ў адваротным.
Нішто чалавечае
Чым даўжэй мы размаўлялі, тым мацнейшае ў нас узнікала адчуванне, што ідэальнейшага мужа і бацькі пажадаць немагчыма: і вопратку жонцы за мяжой купляе, і кветкі рэгулярна дорыць, і сняданкі робіць. На падлозе — пакладзены ўласнаручна лінолеум, на падваконні — асабіста вырашчаны гранат. Увогуле, казка, а не муж. І гэта мы яшчэ прэзідэнцкія якасці не вывучалі!
— Дык што, няўжо наогул няма шкодных звычак? — усё не верылі мы.
— Гледзячы, што лічыць шкоднай звычкай, — азваўся Віталь. — Я вось, напрыклад, не магу цалкам адмовіцца ад тэлевізара і лічу гэта шкоднай звычкай.
Праўда, як высветлілася, глядзіць Рымашэўскі выключна навіны і канал Animal Planet. Вось ужо сапраўды грэшнік!
— Гэта значыць, ніколі не пілі, не курылі? — ужо практычна страцілі мы надзею.
— Ну чаму ж, — азваўся Рымашэўскі, да нашай вялікай радасці. — У маладосці я паспрабаваў усё. Шмат за што сёння нават сорамна. Курыць кінуў гадоў дзесяць таму. Піць? Дык я і цяпер магу выпіць. З алкагольных напояў аддаю перавагу віскі.
Праўда, па словах Рымашэўскага, набрацца ў бэлю ўжо даўно не ўдаецца. Хаця ён, мяркуючы па ўсім, і не асабліва імкнецца. Мы папрасілі дазволу сфатаграфаваць бар кандыдата.
— Дык які там бар? Так… Стаіць бутэлька «Бехераўкі» сярод слоікаў з крупамі, — панаракаў Рымашэўскі.
Аднак нам было важна займець хаця б гэты «кампрамат». Але Віталь аказаўся цвёрдым.
— Не, усё ж здымаць не варта. Сябры могуць не зразумець.
Віталь Рымашэўскі: «У маладосці паспрабаваў усё»
Давялося падпарадкавацца. Хоць без дакументальнага пацверджання, мы разумелі, заўсёды можна спісаць на інтрыгі «нячэсных» журналістаў.
Аднак мы не страчвалі надзеі і працягвалі распытваць кандыдата пра бурную маладосць. Так мы даведаліся і пра першы прывод Рымашэўскага ў міліцыю. Прычым палітыкай тады і не пахла. Банальная «хуліганка».
— Ды гарэзілі па маладосці. Яшчэ ў студэнцкія гады, — махнуў рукой Рымашэўскі.
— Апранулі аднаго нашага таварыша ў фуфайку, заклеілі яму рот. Спераду прымацавалі таблічку «Партызан», а ззаду напісалі: «Сам дурань».І пайшлі з ім па вагонах метро. Усе людзі нармальна рэагавалі, смяяліся. А адзін пасажыр — хоць і быў тады ў цывільным — аказаўся без гумару. Пакуль бачыў нашага таварыша спераду, усміхаўся, а калі надпіс на спіне прачытаў — чамусьці пакрыўдзіўся.
Так кампанія загрымела ў міліцыю. На шчасце, абышлося без складання пратаколаў. Адзначыўся Рымашэўскі і іншымі супрацьзаконнымі выбрыкамі. Але аб тым, як будучы кандыдат вывешваў сцяг ва ўніверсітэце, нам ужо было не асабліва цікава.
— Напэўна, калі б не рэлігія, зрабіўся б бандытам. Для мяне заўсёды грамадскія правілы не былі законам, — парадаваў нас чарговым адкрыццём кандыдат.
Дарэчы, усе перадумовы для гэтага ў Рымашэўскага былі. У дзяцінстве ён займаўся самба і боксам, цягаў гіры. Карацей, быў моцным хлопцам. На жаль, баксёрскія пальчаткі нядаўна перавандравалі да бацькоў на лецішча. Але вось парачка гіраў на балконе завалялася і цалкам магла забяспечыць нам выдатную кампазіцыю для здымка.
— Ну што, пілаваць будзем або падымаць? — падбухторвалі мы Віталя.
Гіры ўрачыста былі прынесеныя з балкона, пыл з іх стрэсены. І — ура! — магутная рука кандыдата ўзняла іх над галавой.
Пакуль Рымашэўскі падымаў гіры, мы заўважылі на яго запясці зіхоткі гадзіннік.
— Няўжо швейцарскі?
— Так. Заўсёды хацеў менавіта швейцарскі. І вось нядаўна купіў. Можа, ён не вельмі круты. Затое сапраўдны.
Мы яшчэ крыху пабалбаталі пра палітыку, рэлігію — ну пра што яшчэ пагаварыць дзвюм сімпатычным дзяўчатам з маладым сімпатычным мужчынам? Абмеркавалі Манэ, рэпрадукцыі якога былі развешаныя па сценах кватэры (жонка Рымашэўскага па адукацыі культуролаг). Калі ж цікавасць кандыдата да яго швейцарскага гадзінніка зрабілася больш пільнай, мы вырашылі, што трэба і меру ведаць.
— Проста хочам яшчэ на вячэрню паспець, — апраўдваўся Рымашэўскі.
Мы не сталі злоўжываць гасціннасцю.
Выходзілі ўсе разам. Ева звыкла боўталася ў
— Ну што, заходзьце цяпер у госці проста так. Без фотакамер, — гасцінна запрасіў нас Віталь.
А што толку? Без фота ўсё роўна ніхто не паверыць.
Глядзіце таксама рэпартаж «У гасцях у кандыдата: Яраслаў Раманчук»
Каментары