Я гладзіла спінкі няўрымслівым водам Дняпра,
Касматым лясам казытала імхоў падпашкі.
Так шмат было гора, ды ўсё-такі — болей дабра
Адмераў мне хтосьці спагадлівы і бязважкі.
Усё, чаго б толькі я ні пажадала знайсці,
Ён шчодра даваў мне — хіба ж наракаць я стану?
Адно засталося жаданне: паспець пры жыцці
Убачыць паўночнае ззянне і смерць тырана.
Цяпер чытаюць
«Наіўна спадзяваліся зарабляць у Еўропах, прыязджаць дадому лячыць зубы на халяву і здаваць кватэру». Прапаганда пачала апраўдваць дарагія жыроўкі для «дармаедаў»

Каментары