«Яна забрала дзяцей і вярнулася ў Мінск»: гісторыя беларуса, які эміграваў у Барселону з сям'ёй, а застаўся адзін
Ці рэальна заставацца значным чалавекам у жыцці сваіх дзяцей, калі бацькі жывуць у розных краінах? Арцём пераязджаў у Барселону з сям'ёй. Праз тры гады жонка вырашыла з дзецьмі вярнуцца ў Беларусь. А мужчына шукае варыянты бацькоўства на дыстанцыі.
Арцём пераехаў з жонкай і маленькім сынам у Барселону каля чатырох гадоў таму. Кажа, што гэты горад даўно быў яго марай.
— Я шмат разоў быў тут да пераезду. У вясельнае падарожжа адправіўся з жонкай па Міжземным моры. Мы выплывалі з Барселоны, а потым вярталіся туды ж — і яшчэ тыдзень жылі ў горадзе. І вось падчас чарговага шпацыру я сказаў: «Ты ўяўляеш, наколькі шчаслівыя людзі побач? Проста таму, што яны жывуць у Барселоне — такі кайф».
У гэты момант і з'явілася думка пра эміграцыю. Сям'я пачала рухацца ў напрамку гэтай ідэі. Арцём лічыць, што галоўнае — гэта жаданне. Калі яно ёсць, дык з астатнім ужо як-небудзь разбярэшся.
У сакавіку 2020 года ў сям'і нарадзіўся першы сын. Даволі часта маладыя бацькі хочуць жыць недзе побач з бабулямі і дзядулямі немаўляці, разлічваючы на нейкую дапамогу. Але папаўненне ў сям'і не падавалася Арцёму перашкодай для пераезду.
«Ваўкоў баяцца — у лес не хадзіць», — пасміхаецца Арцём. Але ж кавід унёс свае карэктывы.
— У мяне быў бізнэс у турыстычнай сферы. Праз пандэмію ён часова спыніўся. Усе грошы, якія былі адкладзены на пераезд, прыйшлося ўкідаць у бізнэс. Таму вырашылі адкласці рэалізацыю мары. Калі пачаліся паслабленні ў кавідных абмежаваннях, мы вырашылі зноў вярнуцца да ідэі эміграцыі. Грошай на пераезд ужо не было. Я выставіў сваю машыну на продаж.
Вырашылі: як толькі знойдзецца пакупнік, дык адразу можна і пераязджаць. Каля паўгода ахвотных набыць аўто не было, але потым усё неяк хуценька закруцілася. Машыну прадалі і пачалі займацца неабходнымі дакументамі, атрыманнем віз, пошукам кватэры на новым месцы. А ў працэсе падрыхтоўкі Арцём даведаўся, што стане татам у другі раз.
— Мы ўзялі некалькі кансультацый у спецыялістаў па рэлакацыі, каб разабрацца з пытаннямі жылля, медыцыны і іншымі нюансамі. Адразу дыстанцыйна аформілі страхоўку, каб жонка магла праходзіць усе неабходныя абследаванні ў Іспаніі і нараджаць там без усялякіх даплат і ўзносаў.
План пераезду быў збольшага складзены, квіткі на рэйс Мінск—Барселона набыты… Здавалася, што б магло пайсці не так? Але калі ты беларус, то пайсці не так можа прыкладна ўсё. Незадоўга да планаванай даты ад’езду сям’і Лукашэнка вырашыў прызямліць у Мінску самалёт Ryanair з Раманам Пратасевічам на борце. Пасля міжнароднага скандалу прамыя рэйсы з Беларусі ў Еўрапейскі саюз былі спынены.
— Прыйшлося тэрмінова мяняць маршрут. А ў мяне цяжарная жонка, маленькае дзіцё і дзве коткі. Я набыў квіткі з вылетам з Варшавы, але ў хуткім часе Польшча ўвяла, здаецца, 10-дзённы абавязковы каранцін для ўсіх замежнікаў… У выніку ляцелі з Кіева.
Шмат каго хвалюе пытанне, колькі ж грошай трэба для эміграцыі. Арцём адказвае, што грошай заўсёды мала — і заўсёды будзе на нешта не хапаць.
— Але ўсё залежыць ад вашых запытаў і запатрабаванняў. Канечне, калі ты адзін і можаш проста зняць пакой, гэта адна гісторыя. Калі як у мяне сям’я, дык патрэбна і кватэра пабольш у нармальным раёне, і добрая медыцынская страхоўка. У мяне было з сабой недзе 22-23 тысячы еўра.
Мужчына спадзяваўся, што такога бюджэту хопіць прыкладна на паўгода, але скончыліся гэтыя грошы літаральна за некалькі месяцаў.
— Мы прыехалі ў той самы момант, калі жыллё ў Барселоне пачало рэзка даражэць пасля кавіда. Здавалася, што сюды паехала ўся Еўропа. Рынак доўгатэрміновай арэнды пачаў моцна расці. У нас першапачаткова былі чаканні, што мы арандуем кватэру за 700-900 еўра з мэбляй. А атрымалася, што ў выніку знайшлі кватэру толькі за 1500 еўра без мэблі. Прыйшлося абстаўляць новае жыллё цалкам.
Сам пошук кватэры стаў квэстам. Арцём пачаў шукаць кватэру ў Барселоне яшчэ калі сям’я была ў Мінску — разлічваў адразу засяліцца ў арандаванае на доўгі час жыллё. Але па факце з’язджаў з Беларусі не ведаючы дакладна, куды паедзе засяляцца.
— Частку сваіх рэчаў мы перавозілі ў Іспанію на бусіку. Я нават не мог даць кіроўцы канкрэтны адрас. Сказаў: «Едзь да Барселоны. Будзеш на паркоўцы побач з горадам — тэлефануй, разбяромся, куды везці, на кватэру ці на склад які. І вось літаральна за некалькі гадзін да нашага вылету з Кіева напісала рыэлтарка, што дамовілася з адным уласнікам, які пагадзіўся здаць нам кватэру на некалькі месяцаў, пакуль мы не знойдзем пастаянную.
Паступова сям’я абжылася ў Іспаніі. Тут у Арцёма з жонкай нарадзілася дачка. Параўноўваючы роды ў Мінску і Барселоне, ён кажа, што не заўважыў нейкіх адрозненняў у сэрвісе ці адносінах персаналу.
— Што ў Беларусі, што ў Іспаніі, галоўнае ж гэта людзі. Нам пашанцавала і на радзіме з доктарам і акушэркай, і тут. У Барселоне жонка шукала рускамоўнага доктара — ён, здаецца, быў грамадзянінам Балгарыі. Наша страхоўка ўсё пакрыла. Калі б яе не было, нам бы прыйшлося заплаціць дзесьці каля 10 тысяч еўра.
Цяпер у Арцёма свой бізнэс у Барселоне, ён дапамагае з рэлакацыяй.
— Распрацоўваю стратэгіі пераезду і дапамагаю іх рэалізаваць. Гэта легалізацыя даходаў, вырашэнне пытанняў з дакументамі, пошук і пакупка нерухомасці тут, развіццё бізнэсу ў Іспаніі. У нас у камандзе рыэлтары, міграцыйныя спецыялісты, фінансавы супрацоўнік.
Арцём называе Барселону найлепшым горадам у свеце — кажа, што адчувае сябе тут як дома і ніколі не пашкадаваў пра прынятае рашэнне пераехаць.
— Падабаецца сам горад, архітэктура, людзі… 300 сонечных дзён на год. Яркая геаграфія рэгіёна. У цябе мора, у цябе горы, у цябе гістарычныя культурныя каштоўнасці.
Нехта лічыць Барселону не самым зручным месцам для жыцця, бо там шмат турыстаў, шумна. Арцём з гэтым не пагаджаецца:
— Канечне, калі выбраць кватэру ў турыстычным цэнтры, дык будзе шумна і нязручна. Я жыву ў адным з цэнтральных раёнаў Барселоны, але на самай яго ўскраіне, І мне тут добра. Няма ніякага натоўпу турыстаў. Яшчэ люблю Барселону за тое, што яна вельмі розная. Тут кожны раён — гэта свая маленькая гісторыя, свая маленькая душа і асобны цэнтр жыцця горада. Раёны ўсе абсалютна розныя — па архітэктуры, ландшафту, інфраструктуры. Няма такога як у Мінску, што Каменная горка і Шабаны — гэта плюс-мінус адно і тое ж.
Недахоп беларус бачыць толькі адзін — і называе яго падаткам на сонца і мора. Гэты мінус — кішэнныя крадзяжы і дробныя рабаванні, якія паліцыя практычна ігнаруе.
— У нас з жонкай скралі тэлефоны з розніцай літаральна пару тыдняў. Я па геалакацыі вызначыў краму, дзе яны ўрэшце канчаткова выключыліся. Ёсць у Барселоне такі раён — Эль-Равал — ён знаходзіцца ў цэнтры, але вельмі крымінальны. Там шмат крам, якія гандлююць тэлефонамі. І вось у адной з іх скончылася жыццё і майго, і жончынага тэлефона. Я прыязджаю туды, паказваю, што гаджэт недзе ў іх, а яны рукамі разводзяць: «Не, мы нічога не ведаем».
Імаверна, што ў жонкі Арцёма было іншае бачанне сітуацыі. Напрыканцы мінулага года яна вырашыла разам з дзецьмі вярнуцца ў Беларусь. Атрымалася драматычна: сям’я зрабіла мілую навагоднюю фотасесію, дату якой браніравалі загадзя, а на наступны дзень жанчына з сынам і дачкой з’ехала з Іспаніі.
Як так атрымалася, Арцём пакуль не можа адказаць нават сам сабе.
— Напэўна, наша сям'я не была гатова да гэтых цяжкасцяў. Мы пачалі пераезд у той перыяд, калі ў нас і так у сям'і былі кардынальныя змены. Маленькае першае дзіця, чаканне другога… У новай краіне трэба разбірацца з нуля ва ўсім: ад таго, дзе купіць памперсы і да пошуку лекара. Плюс у мяне ўзніклі раптоўныя праблемы з хрыбетнікам, мне тут рабілі аперацыю. Гэта ўсё таксама было дастаткова няпроста.
Мужчына сумна адзначае:
— Чарада падзей прывяла нас вось у той пункт, дзе мы апынуліся. Замест таго, каб размаўляць, далей будаваць планы як неяк рухацца разам, кожны сыходзіў у сябе са сваімі праблемамі. Як гэта адбываецца? Параўнанні, каму лягчэй, каму складаней, крыўды, перакладанне адказнасці…
Арцём сцвярджае, што жонка не абмяркоўвала з ім пытанне таго, дзе будуць жыць іх дзеці — проста паставіла перад фактам, што яны разам з ёй вяртаюцца ў Беларусь.
Цяпер перад мужчынам складаная задача: як застацца татам, калі яго з дзяцьмі падзяляюць тысячы кіламетраў. Арцём разгублены і шукае стратэгію, як будаваць камунікацыю.
— Вось з’ехалі дзеці — і ты ўжо ў іншай ролі. Ты тата, але які? Ты хочаш рабіць усё тое, што рабіў учора і пазаўчора, але не можаш. Я быў тым татам, які займаўся дзецьмі. Я адвозіў іх на заняткі, потым прывозіў дамоў. Увечары мы гулялі. Усе выходныя я некуды ездзіў з імі. Калі ты побач з дзецьмі, ты наўмысна-ненаўмысна, вербальна-невербальна, транслюеш свае жыццёвыя каштоўнасці. Ты перадаеш дзецям базавыя прынцыпы, свае веды, што такое добра, што такое дрэнна. Кожную секунды, калі ты побач, гэта адбываецца.
Спачатку Арцём спрабаваў стэлефаноўвацца з дзецьмі кожны дзень.
— Але ў нейкі момант яны пачалі казаць, што ім нецікава размаўляць са мной, што я патэлефанаваў у нязручны момант, што яны занятыя… І я разумею, што нешта не так.
Варыянт, каб дзеці, напрыклад, палову года жылі з маці, а палову з татам, Арцём не разглядае:
— Садочкі, школы — навучальны працэс. Зноў жа, розныя мовы ў краінах. Мне бачыцца рэальным, каб дзеці прыязджалі да мяне на канікулы, нейкія святы. Але, канечне, асноўны працэс іх сталення пройдзе побач з маці. Але зноў жа — мы пра гэта не размаўлялі. Я не ведаю.
Арцём кажа, што хоча, каб дзеці не забыліся іспанскую мову.
— Майму старэйшаму сыну цяпер 5 гадоў. Калі ён з’язджаў з Іспаніі, то размаўляў на трох мовах — рускай, іспанскай і англійскай.
У Барселоне дзеці Арцёма хадзілі ў прыватную міжнародную школу — там пад адным дахам былі сабраныя і яслі, і дзіцячы садочак, і школа.
— У сына быў ужо даволі сур’ёзны расклад, палова заняткаў штодзень праходзіла на іспанскай, палова на англійскай. З дачкой у садочку размаўлялі ў асноўным на іспанскай, але настаўніца музыкі з імі спявала песенькі на англійскай.
Арцём задае шмат рытарычных пытанняў:
— Як застацца добрым класным татам на адлегласці? Каб дзеці заўсёды дакладна ведалі, што я іх тата, да мяне па любым пытанні можна звярнуцца, я заўсёды дапамагу, падкажу. Мне можна давяраць, я не буду сварыцца, я падтрымаю.
Але ён спадзяецца, што ўсё ж зможа найсці выйсце са складанай сітуацыі.
Імаверна, такія гісторыі цяпер, калі шмат беларусаў эмігрыравалі, будуць здарацца часцей. А значыць сапраўды прыйдзецца шукаць варыянты бацькоўства, калі дзеці і адзін з бацькоў знаходзяцца ў розных краінах.
Каментары