Пісьменніца Марыя Вайцяшонак з нагоды свайго 80-годдзя: Трэба любіць — і тады можна жыць доўга
Сёння Марыі Вайцяшонак спаўняецца 80 гадоў — яна трымаецца самаізаляцыі, займаецца садам і дзявочым голасам расказвае «Нашай Ніве», што адчувае перад такім рубяжом.
Яшчэ напярэдадні пісьменніцы сталі прывозіць падарункі, але яна іх не глядзела, каб расцягнуць момант чакання і адкрыць адным махам у дзень нараджэння. Праз пандэмію Марыя самаізалюецца, намагаецца да сур’ёзных замаразкаў скончыць свой любімы клопат — работу ў садзе — і кажа, што 80-годдзе здарылася неспадзявана.
«Гэта такі цяжар, што я нават не чакала. Я вельмі любіла і люблю жыць, а ў любові заўсёды не да розуму: надта не звяртаеш увагі на тое, колькі табе гадоў, а проста жывеш. І тут раптам здарылася нешта неспадзяванае — што мне столькі гадоў. Не тое каб я спужалася, але калі я чую імя і лічбу 80, гэта ўспрымаецца як парог, за якім толькі некалькі гадоў, падчас якіх не чакаеш ні новых сяброў, ні новых адносін і будучыні быццам не існуе. Вельмі цяжка пагаджацца з думкай, што пасля 80-ці чалавек жыве нямнога ды і жыццё ў яго ўжо зусім іншае. Таму настрой у мяне не святочны: мне цяпер трэба сябе неяк пераадолець, пераступіць праз гэты парог і паспрабаваць жыць, як я жыву звычайна».
Пісьменніца кажа, што на здзяйсненне памкненняў у такім узросце патрэбныя сілы, воля і адвага, але, відаць, сама ўсё гэта мае. Апроч клопату аб садзе Марыя разам з Аксанай Ёркінай ужо тры гады займаецца серыяй размоў, разваг і ўспамінаў «На прызбе ў Сілічах» у Facebook і прызнае, што займела ад сацыяльнай сеткі пэўную залежнасць.
«Магчыма, гэта каму-небудзь будзе цікава, мне хацелася б зрабіць з гэтага кніжачку. Я лічу, што пісьменнік, малы ці вялікі, у любой размове і нават маўчанні альбо калі ён нешта робіць у садзе, застаецца пісьменнікам. Ён заўсёды шукае слова і мае патрэбу ў тым, каб сказаць нешта сваё, хаця б пра тое, што бачыць праз акно. Ён увесь час перакладае прыроду альбо чалавека на сваю мову і такім чынам увесь час знаходзіцца ў стане перакладчыка. Калі дзень прайшоў, а я не заўважыла нічога незвычайнага, я адчуваю прыкрасць ад таго, што не вельмі ўважліва жыла».
З нагоды юбілею Марыя Вайцяшонак асабліва падкрэслівае, што «трэба любіць — і тады можна жыць доўга і нават гэтага не заўважыць».
Чытайце таксама: Пісьменніца Марыя Вайцяшонак перавезла з малой радзімы камень, які служыў парогам у каморы, дзе яна жыла сіратой пасля вяртання з высылкі
Цяпер чытаюць
«Гэта была жывая камера сачэння». Што рабіла віцяблянка Кацярына, каб вызваліцца праз 5 гадоў замест прысуджаных 12 гадоў6
Каментары