«Брэнды ёсць, але разлічваць на багацце далютаўскай Масквы не варта». Як масквічка з'ездзіла на закупы ў Мінск
«Мінск — новы Мілан». Так апісалі беларускую сталіцу ў часопісе «Масквіч», дзе расказалі пра плюсы і мінусы шоп-тураў у Беларусь.
Сталіца Беларусі — ідэальны кірунак для масквічоў, якія пакутуюць ад санкцый, піша выданне.
«Быццам недалёка, усюды прымаецца карта «Мір», ніхто коса не глядзіць, ежа смачная і адчувальна танней, жыллё даступнае, а галоўнае — за два дні ў мясцовых банках можна аформіць валютныя карты Visa і Mastercard і расплачвацца імі ў любой частцы свету. Так што нядзіўна, што цяпер у Мінску амаль палова машын з расійскімі нумарамі».
Аўтарка артыкула расказвае пра сваю паездку на навагоднія святы. Дзеліцца, што таксі «Яндэкс» камфорт-класа каштуе смешныя па маскоўскіх мерках грошы, што ў «Васількі», дзе смачная нацыянальная ежа, лепш броніць столікі, бо чэргі.
Праўда, ёсць мінус — многія ўстановы ў горадзе зачыняюцца ў 23:00.
Але можна пайсці на Зыбіцкую.
«Там нават у найцішэйшую мінскую ноч будуць з дынамікаў гарлапаніць сумнеўныя хіты 30-гадовай даўніны, міргаць чырвонымі агнямі Private House (кажуць, што гэта бар і кальянная, але мы зайсці не рызыкнулі), стаіць чарга на фэйскантроль у клуб «Туманы», вабіць неонавымі ружовымі вуснамі бар «Мама Стыфлера», а ў велізарных вокнах Joker/Poker Club будуць міргаць гульнявыя аўтаматы.
І ў які бок ты б ні пайшоў ад Зыбіцкай, праз 20 хвілін ногі абавязкова прывядуць да казіно. Але не чакайце Лас-Вегаса, тут усё больш сціплае, адразу ўсплываюць вобразы ўжо Масквы пачатку 1990-х, калі ўсе гэтыя Casino Royal і Shangri La яшчэ не зіхацелі як навагоднія елкі, а толькі-толькі рабілі першыя нясмелыя крокі ў мастацтве ілюмінацыі», — апісвае аўтарка.
Далей яна расказвае, як расіянам зрабіць даляравую картку Mastercard і куды можна схадзіць на шопінг. Канечне, разлічваць на «багацце далютаўскай Масквы» не варта, заходніх брэндаў малавата, піша аўтарка.
«Пацешна, што амаль усе пакупнікі — расіяне, гатовыя ледзь не вырываць адно ў аднаго патрэбныя памеры, так што да стэлажоў з рэчамі проста не падысці.
І на увесь гэты вэрхал са здзіўленнем глядзяць прадаўцы: як высветлілася, беларусы не фанаты гэтых брэндаў і проста не разумеюць звязаны з імі ажыятаж», — дзеліцца яна ўражаннямі ад паходу ў Zara.
І раіць не ігнараваць мінскі ГУМ: «Вы трапіце не ў пафасны ўнівермаг з прыгожымі вітрынамі, а ў самы прасцяцкі вялікі магазін, які ажыўляе ўспаміны пра суровыя 1990-я.
Каля раскошнай мармуровай лесвіцы прадаюцца на вагу яблыкі і мандарыны, якія дастаюць з кардонных каробак і кладуць на жалезныя механічныя шалі. Аддзел паліто, аддзел сумак, аддзел бялізны — у кожным пануе свой асаблівы пах, які не выпаліць нічым з памяці ў тых, хто нарадзіўся да 1980-га. Штучны мех, штучная скура, шчыльная фарбаваная бавоўна — гэта водары савецкага часу, ілюзорнага багацця, калі быццам усё ёсць, але насіць гэта нельга».
Затое тут можна знайсці танныя рэчы, падсумоўвае аўтар.
Каментары