Беражкоў: Славенскія хакеісты атрымліваюць максімум 5–6 тысяч даляраў, беларускія — 50–60 тысяч за месяц
Вынікі хакейнай алімпійскай кваліфікацыі мы папрасілі пракаментаваць галоўнага рэдактара газеты «Прессбол» Уладзіміра Беражкова.
«Наша Ніва»: Для Вас пралёт зборнай міма Алімпіяды стаў сюрпрызам?
Уладзімір Беражкоў: Не. Уласна кажучы, усё да гэтага ішло. Яшчэ даўно сказаў, што ў нас мала шанцаў. Яшчэ пры Навумаве, як кіраўніку федэрацыі, быў прыняты план паводле якога мы павінны былі трапіць у чацвёрку на Алімпіядзе ў Сочы, а на хатнім чэмпіянаце свету заняць трэцяе месца.
Гэта быў валюнтарысцкі падыход. Які засцілаў нам вочы. Спынілася падрыхтоўка рэзерва, мала імёнаў. Тыя беларусы, што ёсць у КХЛ, хутчэй, цягаюць піяніна, а не граюць на ім.Мы не толькі наўпрост не трапілі на Алімпіяду, але і не змаглі прыняць адбор, настолькі маленькі ў нас быў рэйтынг. Нават калі федэрацыя стварыла камісію па вывядзеню з крызіса, куды ўвайшлі Ворсін, Бародзіч і іншыя, першым рашэннем было заснаваць прэміяльны фонд у 500 тысяч даляраў. Але, прабачце, у хакей гуляюць не грашыма, а гульцамі! Скажу больш, калі б лакаўт у НХЛ зацягнуўся, то мы таксама не былі фаварытамі, а Данія. У Славеніі таксама ёсць Капітар.
«НН»: Будзе нейкі разбор палётаў на дзяржаўным узроўні?
УБ: Іх было ўжо столькі шмат… Справа ў кансерваторыі. Калі гульцы цягаюць піяніна, то яны не навучацца на ім граць. Дзяржаўнае фінансаванне ў хакеі проста вар’яцкае. Аграмадныя грошы народнай гаспадаркі ўкладваюцца ў гэты від спорта. Тым не менш клубы ігнаруюць указы прэзідэнта аб 25%, якія трэба ўкладваць у дзіцячыя школы. Трэба мяняць усё ў корані.
Славенскія хакеісты гуляюць у шведскіх, нямецкіх клубах, дзе атрымліваюць максімум 5–6 тысяч даляраў, нашы ж атрымліваюць 50–60 тысяч за месяц.
«НН»: То бок Вы згодныя, што грошы кепска ўплываюць на наш хакей?
УБ:
Канечне. Калі плацяць ні за што. Толькі за тое, што яны гуляюць у КХЛ.Калі мэта «Дынама» проста сабраць аншлаг на
«НН»: Ці ёсць шанец пазбегнуць канфуза на хатнім чэмпіянаце свету ў 2014 годзе?
УБ: Не. Трэба рэальна ацэньваць свае сілы. Адзіны шанец трапіць у паўфінал, як было пастаўлена, гэта, калі ў Мінск не прыедуць вядучыя зборныя.
Нічога добрага ад гэтага чэмпіяната не трэба чакаць.
Цяпер чытаюць
Пра Мелказёрава ў яго апошні дзень: «Было адчуванне, што ён стомлены, бракуе энергіі, рысы твару былі запалыя»1
Каментары