Фатограф зняў рэальнае жыццё 20-гадовых беларусак: калі ні грошай, ні мэтаў няма
Стас Кард — 19-гадовы беларускі фатограф. Увесь гэты год ён збіраў кадры з жыцця сваіх сябровак, былых аднакласніц, знаёмых і знаёмых знаёмых, з якімі яму выпадала перасякацца. Здымкі склаліся ў праект, які здзіўляе сваёй праўдзівасцю.
«Праект «Косы». Вам, напэўна, у дзяцінстве кветачку ў касу запляталі… Вось гаршчочкам па галаве і настукала.
Праект «Косы» не пра дзяўчынак з касічкамі, як магло падацца.
Беларускія дзяўчаты дагэтуль асацыююцца з бялявай скурай, сціпласцю і косамі. Я ж паспрабаваў перадаць жыццё цяперашніх маладых беларусак так, як я яго бачу. Як яны выглядаюць, дзе жывуць, як бавяць час, што бачаць па дарозе дадому і з кім спяць.
Натхняўся я перыядам жыцця дзяўчат, калі іх мары разбіваюцца аб рэаліі жыцця. Калі «дарослае» існаванне, здаецца, толькі пачалося, а колькасць набітых гузоў ужо незлічоная.
Транслюе настрой праекта фраза, якую сказала гераіня Рэнаты Літвінавай: «Я такая разумная. Я такая прыгожая. І ў мяне зусім няма грошай. Я такая бедная. Гэта ж несправядліва!»
Сам Стас з Віцебска, таму працэнтаў 30 фотакартак зробленыя ў яго родным горадзе, астатнія — Мінск, дзе ён жыве цяпер.
«Часам гераіні нечакана з’яўляліся ў маім жыцці. Мы перасякаліся на тусоўках, у агульных кампаніях, я прапаноўваў сустрэцца на тыдні і зрабіць пару кадраў, — кажа Стас. — Я імкнуўся фатаграфаваць дзяўчат у іх натуральным асяроддзі. Мы шпацыравалі, альбо я прыходзіў у госці на гарбату, размаўлялі пра жыццё. Я пытаўся, якія ў іх цяпер праблемы, і здымаў».
Шчаслівыя ці няшчасныя яго гераіні, Стас не ведае. Гаворыць, ва ўсіх па-рознаму.
«У 20-21 год, я і сам у такім узросце, табе зносіць дах. Ты не ведаеш, што будзеш рабіць потым, у цябе зусім няма ніякіх мэтаў. Ты хочаш, каб іх нехта падказаў, але падказаць няма каму. І вось ва ўсіх дзяўчат у гэтым фотапраекце прыкладна такая ж сітуацыя. Ніхто не ведае, што ён будзе рабіць у будучыні, усе плануюць куды-небудзь пераехаць, прыдумляюць нейкія стартапы», — тлумачыць Стас.
Пару месяцаў таму ён кінуў навучанне, вырашыўшы, што графічны дызайн — гэта не яго і наўрадці калісьці такім стане. Цяпер спрабуе зарабляць на жыццё камерцыйнымі здымкамі.
«Што ў 20 год галоўнае? Для мяне галоўнае з’ехаць. З’ехаць і самарэалізавацца, зарабляць грошы. У Беларусі я не асабліва патрэбны, мне здаецца, я не змагу тут знайсці сабе прымяненне. Можа быць, гэта мой такі максімалізм і я проста яшчэ не знайшоў свой шлях. Але пакуль я бачу вакол толькі нуду і такое надвор’е, як цяпер за акном, восем месяцаў на год. Хочацца адчуваць сябе патрэбным для краіны, для людзей гэтай краіны, рабіць штосьці, што будзе прыносіць карысць іншым. За што людзі не будуць баяцца заплаціць і сказаць дзякуй. У нашай краіне пакуль я гэтага не бачу, не ведаю, можа быць, дрэнна гляджу, — кажа Стас. — А што для дзяўчат? Асабістае жыццё, як бы стэрэатыпна гэта не гучала, грошы і самаразвіццё. Мабыць, на гэтых трох штуках усё і трымаецца ў 20 год».
Цяпер чытаюць
Алексіевіч: Адно з самых моцных уражанняў у жыцці — калі я апынулася ў натоўпе ў 2020 годзе14
Каментары