Ціханоўская запісала навагодні тэлезварот у атачэнні грамадскіх лідараў: «Наша перамога — гэта пытанне нашай рашучасці»

Ціханоўская гаварыла на дзвюх дзяржаўных мовах.

Вось поўны тэкст яе звароту.

Я тоже злюсь.

Мы думали, что не должно быть так долго. Не должно быть так сложно. Не должно быть столько потерь.

Мы захотели новую страну и новое будущее. И меня тоже злит, что в ответ на это беларусы получили месть, насилие и кризис. Злит, что весь год бюджет страны спускали на долги и машину репрессий — ценой того, что продукты становились всё дороже, а очереди к врачам — всё длиннее. Злит, что нас лишили чувства безопасности в своем доме. Злит, когда мне говорят, что всё было зря.

Мне тоже больно.

За Витольда Ашурка, Дмитрия Стаховского, Андрея Зельцера, Антона Качанова и всех, кого больше нет с нами. За тысячи без вины заключённых, для кого сейчас главная радость — это прогулка в тюремном дворе или письмо с воли. Больно за сотни тысяч беларусов, которые вынужденно покинули свои дома, спасаясь от собственного государства. И за миллионы беларусов, которые остались и живут в неопределённости. За каждого пенсионера, который брошен в одиночестве с мизерной пенсией, и каждого уволенного, который просто не готов быть лояльным. Больно за вымирающие деревни и приходящие в упадок регионы. За места с огромным потенциалом и возможностями.

Мне тоже страшно.

Что, если режим заберет еще одну жизнь? Что, если нам не хватит сил? Что, если нашим детям придется начинать всё сначала? Что, если весь этот путь, в который вложено столько труда, любви и веры, — не приведет к победе?

Я тоже всё это чувствую. И понимаю, как легко сейчас поддаться безысходности.

Всем нам иногда кажется, что в наступившей тьме нет ни единого луча света.

Но это не так. Всё это время, даже в самые тёмные дни, я вижу свет — потому что смотрю на вас. На тех, кто говорит «это наша земля, и мы никуда не уйдём». На инженеров, которые создают новое не благодаря условиям, в которые поставлены, а вопреки. На педагогов, которые учат правде, а не идеологии. Врачей, которые спасают жизни, а не репутации начальства. СМИ и общественные организации, которые поднимаются из руин.

Потому что смотрю на тех, кто в ответ на давление и аресты счетов делает бизнес сильнее и устойчивее. На тех, кто пишет мне в инстаграм: «Светлана, мы придумали проект помощи беларусам — поддержите?» На наших бабушек и дедушек, которые однажды перестали смотреть госканалы. На тех, кто сейчас остается на темной стороне, чтобы тайно помогать свету. И даже на тех, кто еще не перешел на сторону народа, но начинает осознавать настоящее и задумываться о будущем.

На тых, хто перайшоў на беларускую мову. Тых, хто не дазваляе беларускім навінам знікнуць з першых палос галоўных выданняў свету. На тых, хто нават цяпер, застаючыся ў краіне, адкрывае новыя месцы і стварае новыя суполкі — пакуль старая сістэма адмірае. На тых, хто застаецца валанцёрам, каб дапамагаць іншым.

Я бачу гэтае святло і думаю: мы — нацыя творцаў, не захопнікаў. У любых, нават самых жорсткіх умовах, мы здолеем, мы створым. Так, рэжым не робіцца больш чалавечным і мяккім, але беларусы могуць сябе бараніць, выкарыстоўваць сваю сілу. Мы ствараем — і маем права бараніць створанае. Гэты год паказаў: нават калі нас закатваюць у асфальт, наша вера прарастае — i знішчае яго сваімі каранямі.

Я гляджу на беларусаў і бачу сілу святла. Ад тых, хто настолькі паверыў у новую Беларусь, што зрабіў яе будаўніцтва справай свайго жыцьця. І чыё плячо побач кожны дзень. Хто адчыняе самыя розныя дзверы па ўсім свеце. Хто стварае для нашага народа тэлефонную кніжку, у якой цяпер мноства кантактаў. У тэлефоннай кнізе чалавека, які прайграў выбары, застаўся толькі адзін нумар. І званіць па ім з кожным днём усё даражэй. А гудкі — усё даўжэйшыя.

Гэта тыя, хто мабілізуе сотні тысяч беларусаў у плане пад назвай «Перамога». Хто рыхтуецца вызваляць і рэабілітаваць людзей, як толькі гэта стане магчымым. Хто ведае, як за 60 дзён правесці новыя выбары, як уладкаваць галіны ўлады і запэўніць, каб Беларусь заўжды была незалежнай. Нас спрабуюць запужаць, быццам любыя перамены — гэта разруха і галеча. Але мы ўжо дамовіліся пра тры мільярды еўра, каб забяспечыць эканамічную стабільнасць ў пераходны перыяд і пачаць даўгачаканыя рэформы.

Так, у 20-м мы аб'ядналіся. І ўжо больш за 500 дзен разам адстойваем свой выбар. Аднак мы ўсё яшчэ вінавацім саміх сябе і адно аднога. За тое, што зьехалі з краіны. За тое, што засталіся, але сышлі ў падполле. За тое, што маўчым. За тое, што гаворым, але не пра тое. За тое, што баімся. За тое, што дзейнічаем, але не бачым хуткага выніку.

Але ў 21-м кожны для сябе зразумеў, што значыць — быць беларусам. Нават калі нас вырвалі з натоўпу і пакінулі сам насам з гэтым выбарам, мы ад яго не адмовіліся. Менавіта таму рэжым усё яшчэ паводзіць сябе так, быццам пад вокнамі палаца «незалежнасці» і сёння стаяць сотні тысяч людзей. І цяпер нашая перамога — гэта больш не пытанне выпадковасці ці шанцавання. Гэта пытанне нашай рашучасці. Гатоўнасці ўзяць лёс бацькаўшчыны ў свае рукі і кожны дзень нязломна ісці да новай Беларусі, пра якую мы ўсе так марым.

Павал Латушка: Дэмакратычнай Беларусі, дзе, як сказаў нацыянальны герой Беларусі Кастусь Каліноўскі, «не народ для ўрада, а ўрад для народа». І я веру ў тое, што вельмі хутка мы абярэм новую ўладу, новы ўрад для новай дэмакратычнай Беларусі.

Аляксандр Азараў: Справядлівай Беларусі, дзе суддзя, пракурор і следчы працуюць не ў змове, а ў згодзе з законам, які для іх вышэй за лаяльнасць.

Вадзім Пракоп’еў: Суверэннай Беларусі, дзе баявы афіцэр, маёр сіл спецыяльных аперацый урачыста атрымлівае медаль за адвагу — у падзяку за тое, што ён абараніў айчыну ад уварвання захопнікаў, а не за тое, што напаў на пенсіянера або студэнтку.

Зміцер Лукашук: Свабоднай Беларусі, дзе некалі дзяржаўныя, а цяпер грамадскія медыя паказваюць розныя меркаванні, а ў тэле-эфіры ідуць адкрытыя дыскусіі паміж прадстаўнікамі ўлады і апазіцыі.

Таццяна Шчытцова: Адукаванай і здаровай Беларусі, дзе ў школах і лякарнях праца з паперамі не перашкаджае працы з людзьмі.

Валер Кавалеўскі: Самабытнай Беларусі, дзе чыноўнікі, ды і ўсе беларусы, памятаюць свае родныя мясціны — Бэрэжнэ, Полацк (Марыя Мароз), Рэчыца (Андрэй Стрыжак), Слонім (Улад Кобец) — і мясцовыя ўлады абіраюцца людзьмі, а не прызначаюцца «зверху».

Юлія Міцкевіч: Раўнапраўнай Беларусі, дзе жанчыны самі абіраюць сваё месца дзе ім быць — у палітыцы, у сям’i (Вікторыя Пальчыс), у ютубе (Таццяна Мартынава) ці на сцэне (Маргарыта Ляўчук) — а не змагаюцца за прызнанне сваіх заслуг, павагі да сябе ці роўнасці.

Павал Лібер: Перспектыўнай Беларусі, дзе прадпрымальнік упэўнены ў бяспецы свайго капіталу і дзе складаюцца чэргі з інвестараў — ў стартапы, і на заводы.

Юры Рававы: Дзе заробак працоўных дазваляе мець годны дабрабыт, гадаваць дзяцей і вандраваць самім — а не абмяркоўваць заробкі айцішнікаў.

Мікалай Халезін: Творчай Беларусі, што дае свабоду і прастору новым знакамітым дзеячам, пра якіх будуць даведвацца ва ўсім свеце, як пра Марка Шагала і Святлану Алексіевіч…

Наталля Каляда: …Беларусі, якая аднойчы стане сусветным крэатыўным цэнтрам.

Зміцер Фурманаў: Мірнай Беларусі, дзе мур Акрэсціна рухнуў, з Валадарцы створаны музей, і ў краіне больш няма і не можа быць палітвязняў.

Святлана Ціханоўская: Новай Беларусі, дзе я разам з усёй сям'ёй змагу пабачыць святочны зварот новага законна абранага прэзідэнта ці прэзідэнткі. Але да гэтага моманту я буду разам з вамі. Усе мы. І толькі ад нас з вамі залежыць, ці будзе гэты год сапраўды новым.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0