Былы афіцэр Унутраных войскаў з захапленнем вяртаецца да беларускай мовы
«Я вяртаюся дадому», — напісаў у фэйсбуку Максім Дзенісевіч, які да восені 2020 года служыў у Беларусі ва Унутраных войсках, а пасля, не жадаючы ваяваць з уласным народам, звольніўся з іх і выехаў за мяжу. Але мае на ўвазе ён вяртанне не фізічнае, а духоўнае — вяртанне да каранёў праз засваенне беларускай мовы.
«Чым больш разважаю, тым ясней разумею адну простую рэч: я не атрымліваю сапраўднай насалоды ад размовы па-расейску. Больш за тое — адчуваю ўнутраную няёмкасць, калі хтосьці звяртаецца да мяне на «языке»…
Гэта не пра веданне мовы. Гэта пра нешта больш глыбокае, магчыма, пра душу.
Калі я чую беларускую мову або сам размаўляю па-беларуску, усё ўнутры нібыта становіцца на сваё месца. Знікае трывожнасць, прыходзіць ціхая радасць, нават цяпло, якое ты ніколі не зможаш апісаць.
І яшчэ адна праўда: калі вяртаешся да сваёй роднай мовы, на пачатку, трасянка амаль непазбежная. Гэта як размытая дарога дадому пасля доўгай вандроўкі. Але трасянка — гэта толькі пераходны этап, а не месца для спынення!
Трасянка — гэта абсалютна агідная рэч, якая знішчае нашу мову, пераўтварае яе ў нешта калгаснае (колхозное), другаснае, насмешлівае. І калі мы сапраўды любім сваю мову, мы павінны выкарыстоўваць трасянку як пераходны этап, каб выкінуць яе як старыя лапці і загаварыць чыстай, годнай беларускай мовай.
Мова — гэта не толькі словы. Гэта частка таго, хто ты ёсць. І я ўсё мацней адчуваю: беларуская мова — гэта мая родная прастора, мая сіла і мой сапраўдны дом.
Я вяртаюся дадому. І ніхто больш не прымусіць мяне забыцца дарогу», — напісаў Максім Дзенісевіч.
Максім Дзенісевіч звольніўся з унутраных войск восенню 2020 года. Год таму ён расказаў «Нашай Ніве» пра тое, чым яму прыходзілася займацца на працы, колькі чалавек ахоўвае Лукашэнку, а таксама пра мару навучыць беларусаў замежжа трымаць у руках зброю.
Цяпер чытаюць
«Стаяць на сваім, кожны наколькі можа!» Вялікая гутарка з Наталляй Дулінай пра гопнікаў з ГУБАЗіКа, Калеснікаву і што там у каго ў калоніі11
Каментары
Русский язык тут не выцягвае: для нас русский язык не культура, русский язык для нас гэта толькі рускі мат.
Нікому тут не цікавыя ані Чэхаў з Дастаеўскім, ані рэпертуар Большого театра, ані штосьці там ў іх яшчэ.
Рускакультурнымі мы не сталі і не становімся, безкультурнымі так, становімся.
Таму, звычайная рэч, пошук людскасці і чалавечага сэнсу, перспектываў вось і прыводзіць да беларускай мовы.
Так адбываецца і з паасобнымі людзьмі, што здольныя зрабіць выбар, так адбываецца і з грамадствам: цалкам натуральна, калі рускамоўны грамадзянін дабіваецца беларускіх школаў і дзяржаўнасці беларускай мовы.
Пакуль што іншага спосабу вяртання да сябе, да людскасці не прыдумана.
А гэты спосаб, вяртанняе праз мову неаднойчы засведчыў выніковасць.
Я вяртаюся дадому. І ніхто больш не прымусіць мяне забыцца дарогу», — напісаў Максім Дзенісевіч.