Асуджаны ў Барысаве расіянін: Мы мелі 36 сантыметраў месца для сну

36-гадовы Алег Камашаў, грамадзянін Расіі, распавёў у сваім жж аб тым хто і як яго затрымліваў у сераду 29 чэрвеня, як адбываўся суд і як ён правёў сем сутак у барысаўскім ізалятары часовага ўтрымання. Нагадаем, што расіяніна затрымалі падчас чарговай акцыі «Рэвалюцыя праз сацыяльныя сеткі».

Падаем увесь тэкст Алега Камашава ў перакладзе на беларускую:

«Зусім закінуў весці дзённік, усё неяк падзеяў значных не адбывалася. Але крыху больш за тыдзень таму адбыліся падзеі, пра якія я лічу патрэбным распавесці.

Сцісла апішу сутнасць адным абзацам: Мяне клічуць Алег Камашаў, я грамадзянін Расіі, родам з Санкт-Пецярбурга, але апошнія 10 гадоў жыву ў Маскве. У канцы чэрвеня я прыехаў наведаць сваю жонку Лену і дзяцей у горад Барысаў (Мінская вобласць, Рэспубліка Беларусь) дзе яны адпачывалі ў бабулі, падчас звычайнай прагулкі ў цэнтры горада быў затрыманы супрацоўнікамі Барысаўскага РУУС без тлумачэння прычын, арыштаваны і асуджаны на 7 сутак адміністрацыйнага арышту за дробнае хуліганства (нецэнзурная лаянка), якія і правёў у ізалятары вышэйназванага РУУС.

А для тых каму цікава, распавяду аб гэтых падзеях ва ўсіх падрабязнасцях.

Дык вось, я прыехаў у Беларусь з Масквы, каб адведаць жонку і дзяцей якія гасцявалі ў яе мамы. 29-га мы з жонкай і дзецьмі паехалі па крамах.

Я тры дні таму купіў новы фотаапарат і гуляўся з новай цацкай здымаючы сям’ю, людзей, помнік на плошчы, карацей той, хто захапляецца фатаграфіяй разумее. Як аказалася менавіта фотаапарат і згуляў фатальную ролю ў гэтым вечары. Бо калі мы накіраваліся да машыны і селі ў яе, машыну атачылі шасцёра супрацоўнікаў міліцыі ў цывільным, заблакавалі магчымасць выехаць і загадалі выйсці з машыны.

Камандаваў парадам нейкі маёр Волкаў В. А. Праверыўшы мой пашпарт мне паведамілі, што я затрыманы і буду дастаўлены ў РУУС. Пры гэтым яны ўвесь час кансультаваліся з кімсьці па мабільным тэлефоне «Ён грамадзянін Расіі! Яго браць?». На маё пытанне пра прычыну затрымання яны далі адказ: «Там Вам растлумачаць». На пытанне ці магу я скарыстацца паслугамі адваката, быў атрыманы кароткі і хамскі адказ: «Ну тэлефануйце…». Ага, у мяне ўвесь мабільнік забіты тэлефонамі барысаўскіх адвакатаў. Увогуле, мне загадалі ўзяць з сабой фотаапарат і прайсці ў машыну, а жонку з дзецьмі пакінулі на плошчы.

У РУУС мяне адвялі ў кабінет і склалі пратакол аб адміністратыўным затрыманні. Я запатрабаваў напісаць прычыну затрымання, на што супрацоўнік РУУС неахвотна напісаў «Для высвятлення асобы». Пасля чаго мяне прывялі да начальніка аддзела міліцыі М. В. Гур’янава, які загадаў пакінуць фотаапарат ў яго, а мяне адправіць «на афармленне». Тут у мяне зарадзіліся первые падазрэнні, што я мабыць зняў нешта не тое… Мяне адвялі ў іншы кабінет і якое ж было маё здзіўленне, калі праз 5 хвілін да нас уварваўся таварыш Гур’янаў і пачаў дапытвацца куды я падзеў флэш-карту. На што я абсалютна шчыра адказаў, што не ў курсе, хоць пра сябе думаў як бы праз 10 хвілін ён не прыбег з крыкамі куды я падзеў фотаапарат. :)

Скончылася гэта тым, што мы селі ў яго асабістую машыну і паехалі на дагляд маёй машыны пакінутай на стаянцы на плошчы. Жонкі з дзецьмі там ужо не было, я быў за іх парадаваўся, але пасля аказалася, што радасць была заўчаснай.

Бо ў гэты момант яны ўжо знаходзіліся ў тым жа РУУС, прычым жонку змясцілі асобна ад дзяцей, і ў яе адсутнасць дзяцей (11 і 13 гадоў) дапытвалі і абшуквалі.

Увогуле ўжо было відавочна, што шукаюць флэш-карту. Якую яны і знайшлі пад кілімком ў машыне. Доблесная жонка адчуўшы, што справа пахне газай, імгненна звязала ў галаве словы серада, плошча і міліцыя і зразумела, што мы сталі ўладальнікамі досыць каштоўных кадраў і чыста інтуітыўна яе туды і схавала пакуль я меў зносіны звонку з міліцыяй. Дарэчы, аб прафесіяналізме супрацоўнікаў Барысаўскага РУУС: начальнік аддзела карту памяці не знайшоў і калі б не малады калега, які стаяў побач і не прымаў удзел у даглядзе, не падняў правы кілімок гісторыя магла б скончыцца зусім па-іншаму. У агульным пасля вызвалення усе фатаграфіі за 29 чысло апынуліся сцёртымі, але, як разумеюць тэхнары, гэту справу можна паправіць.

Вярнуўшыся ў РУУС мяне сфатаграфавалі, знялі на відэа, а ад дактыласкапіі я адмовіўся, пакуль мне не прад’явяць абвінавачванне.

Доўга чакаць мне не прыйшлося. З’явіўся на свет другі пратакол, дзе было напісана, што я быў затрыманы каля дома нумар 6 па вуліцы Чапаева, дзе я нецэнзурна лаяўся, парушаў грамадскі парадак і на шматразовыя заўвагі супрацоўнікаў міліцыі не рэагаваў. Напісаўшы ў тлумачэннях усё што я думаю (не ну ўявіце мужчына з Санкт-Пецярбурга, 36-ці гадоў, з вышэйшай адукацыяй, тэхнічны дырэктар буйной турыстычнай сістэмы, на машыне, т.б. цвярозы, з жонкай і двума дзецьмі стаіць і мацюкаецца, прычым міліцыя ветліва просіць яго супакоіцца, а ён і яе пасылае), я адправіўся ў ізалятар.

Ізалятар часовага ўтрымання сустрэў мяне камерай памерам 4 на 4,5 метры, у якой прысутнічала «сцэна» (гэта такі подыум з дошак шырынёй тыя самыя 4 метры), ракавіна са злівам накіраваным у туалет тыпу «ачко вакзальнае» і 10 суседзяў па няшчасці. Калі мы падзелім 4 метры на 11, то атрымаем лічбу ў 36 сантыметраў. Менавіта столькі месца для сну належыла кожнаму арыштанту. Матрацаў і пасцельнай бялізны я ў камеры не заўважыў, голыя дошкі.

З той прычыны, што я важу 120 кг пры росце 192 см я зразумеў, што калі я лягу, то двое ўстануць і вырашыў, што ўжо адну ноч я перажыву без сну. Прысеў на край «сцэны», прыхінуўся да сцяны і расслабіўся.

Адразу скажу, што ніякіх крымінальных «паняццяў» і іншых турэмных радасцяў там не было. У камеры сядзелі звычайныя людзі рознага ўзросту і за розныя грахі. Усе спрабавалі падтрымліваць адзін аднаго, жартавалі, ганілі Лукашэнку і менавіта ад іх я даведаўся, што я, аказваецца, злосны апазіцыянер і ўдзельнічаў у акцыі пратэсту супраць яго дыктатуры.

Таксама ў камеры адсутнічалі вокны (былі забітыя жалезам, у якім былі прасвідраваны невялікія дзіркі для паветра), не працавала вентыляцыя і круглыя суткі гарэла лямпачка над дзвярыма. Усё было жахліва брудным, у паветры стаяла дзікая сумесь мачы, поту і тытуню. Прычым пра тытунь варта распавесці асобна на фоне непрацуючай вентыляцыі. Калі ў камеры 11 курцоў, то да моманту калі адзінаццаты дапальвае, першы ўжо пачынае наступную цыгарэту. Гэта значыць дым стаіць слупам пастаянна і выйсці яму няма куды. Вельмі цікава назіраць як чалавек, які знаходзіцца ад цябе ў трох метрах, раптам сыходзіць у туман і ты яго не бачыш. Я месяцы два як кінуў гэтую дурную звычку, але вядома сарваўся, буду кідаць яшчэ раз.

Раніцай нас павезлі ў суд і выдаткаваўшы на 6 чалавек хвілін пятнаццаць борздзенька зачыталі прысуды, не турбуючы сябе дробязямі тыпу апытання сведак і спрэчкі бакоў. Двое атрымалі па пяць сутак, а чацвярым, у тым ліку і мне, далі 7 сутак адміністрацыйнага арышту і я вярнуўся ў 11 камеру, якая стала ўжо ў чымсьці звыклай. Я з цяжкасцю ўяўляю як бы я правёў 7 сутак у гэтай камэры, але мая жонка развіла бурную дзейнасць, звязалася з расійскім консульствам у Мінску, праваабарончым цэнтрам, з Паўлам Шараметам (велізарнае яму дзякуй за артыкул на беларускай партызане) і бліжэй да вечара чацвярга мяне перавялі ў іншую камеру, мабыць, зразумеўшы, што справа пачынае набываць сур’ёзную агалоску.

У новай камеры былі ўжо звычайныя нары, таксама без прыкмет чаго б там ні было, але па меншай меры ты меў гарантаванае спальнае месца.

У пятніцу ў ізалятар прыехалі супрацоўнікі расійскага консульства (на жаль, не запомніў хто менавіта, напішыце, калі ласка, я абнаўлю запіс. Вялікі вам дзякуй), якім я апісаў сітуацыю і ўмовы ўтрымання і тут здарыўся цуд, пра які гудзеў увесь ІЧУ, мяне перавялі ў «двойку «памерам 1.75 на 3.5 метра і выдалі матрац з пасцельнай бялізнай.

У панядзелак да мяне прыехаў адвакат, якога наняла мая жонка і мы падпісалі касацыйную скаргу ў Мінскі абласны суд, у якой было апісана ўсё, што адбываецца і скаргу ў пракуратуру ад асобы жонкі. Візіт адваката выявіў яшчэ адну таямніцу Барысаўскага РУУС: аказваецца ў ім ёсць душ, але яго ніхто не бачыў і мне нават прапанавалі памыцца (праўда скарыстацца гэтай магчымасцю мне не атрымалася, бо пакуль мне перадалі усё неабходнае, пакуль шукалі ключы ад душа, карацей, мне прапанавалі памыцца за 3 хвіліны да вызвалення).

Роўна праз 7 сутак з моманту затрымання я выйшаў з ізалятара зараджаны злосцю і энергіяй да краёў і на наступны дзень паехаў даведвацца лёс маёй скаргі. Як і чакалася (пасля візіту ў Мінск) ні ў якой абласны суд яна не пайшла, а ціха мірна валялася ў Барысаўскім гарадзкім судзе (такі парадак у Беларусі — скарга ў суд вышэйшай інстанцыі падаецца праз раённы суд і ён ужо перасылае яе разам з справай у Мінск). Увогуле мне, здаецца, атрымалася дамагчыся яе адпраўкі і, магчыма, у панядзелак я даведаюся дату і час слухання ў Мінскім абласным судзе.

Я б яшчэ шмат мог расказаць пра тое, што адбываецца ў ізалятары, але пакінем „турэмныя байкі“ на асобны пост. Ну і сваю ацэнку таму, што адбылося, я таксама даваць не буду, усё і так у прынцыпе зразумела. Адзінае, што магу сказаць, што такімі дзеяннямі рэжым вырошчвае апазіцыю сваімі рукамі.

Што мы мелі на ўваходзе? Звычайнага чалавека, якому ўвогуле было ўсё роўна, што адбываецца ў Беларусі. На выхадзе мы маем перакананага праціўніка рэжыму, які мае час і сродкі на барацьбу з беззаконнем і самаўпраўнасцю уладаў. Ну-ну… Працягвайце ў тым самым духу…»

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0